| من کیستــم کبوتـــــــر بــــی آشیــــــانـه ات | محــتاج دســتــــهای تو و آب و دانــــه ات |
| نامــــــت بــزرگ مثل بلنـــدای کــهکـــشـــان | هشت آسمان نشسته به ایوان خـانـه ات |
| از کوچــــه باغ هـــای نشـــــابور رد شــــــدی | با کوله باری از غم غربـت به شــــــانه ات |
| دل من در مدینه عاشـق روی تـو شـد ولـــی | از کوچـــــــه های توس گرفتم نشــانه ات |
| تو استوار بودی و بشــــــکوه مثل کـــــــــوه | امــا دریــــــغ از تــــب تـــــند زمانـــــه ات |
| دست من و ضریــــــــح نگــــــاه غریــب تــو | امشــــــب گرفته باز هم این دل بهـانه ات |
