پیوند حج و زیارت با رهبری

دیدار امام

تمامیت حج، دیدار امام

تمامیت حج، دیدار امام است» امام باقر علیه السلام»
حکایت، همچنان باقی است.
«احیاء امر ائمه» در شیوه هایی که در تاریخ اسلام از شعر و ذکر و زیارت و گریه و اشک و عزاداری؛
و در مقاطع گوناگون 1- «عصر حضور ائمه»  2- «پس از شهادت امامان»
از سوی ائمه معصوم برای این مهم، به کار گرفته می شد.
محور کلام، «زیارت» بود و نقش زیارت، و مزار و انگیزه ها و هدف ها.
در مسئله ترویج و احیای فرهنگ اهل بیت علیهم السلام از جمله سنگرها و پایگاههایی که می توانست-و باید-نقش عظیم و سرنوشت سازی داشته باشد، «حج»و زیارت خانه خدا بود.
اعتقاد داشتن به امامت ائمه معصوم، و التزام به رهبری آنان، در همه ابعاد مکتب و فروع دین، نقش اساسی دارد و مسائل اسلام، تنها در ارتباط با امامت، و اعتقاد به رهبری و ولایت امام معصوم یا جانشینان اوست که در جهت صحیح خویش، سیر می کند، ولی از این میان، به فریضه بزرگ «حج» می پردازیم که با بحث «زیارت»، تناسب و پیوند دارد و «مکه»، خود، یکی از زیارتگاههای بزرگ اسلامی است و کعبه مقدس و حرم خدا و رسول، از مزارهای بسیار شریف و پر ارج، در نظر همه مذاهب و فرقه های اسلامی و ملیتهای مختلف این «امت عظیم» است.
امام و ولی خداست که می تواند با دادن جهت صحیح به حج، این تجمع بی نظیر و کنگره عظیم سالانه را به کانونی فعال، در جهت هدایت و وحدت مسلمین و اتحاد قوا و صفوف و قلوب، در برابر دشمن، تبدیل کند و از آن، مرکزیتی برای رشد فرهنگ دینی و تعلیمات اسلام پدید آورد.
رهبر انقلاب، حضرت امام خمینی، در مورد ابعاد سیاسی و اجتماعی عباداتی همچون «نماز» و «حج» که مربوط به زندگی دنیوی انسانهاست، می فرماید: (در کتاب البیع)
«... مسلمانان، از جهات اجتماعی-سیاسی این عبادات، غافل شده اند و بخصوص در اجتماع حج، که مهبط وحی و خاستگاه اسلام است از برکات این تجمع، متاسفانه غافل اند. اجتماعی که شارع مقدس اسلام، به آسانی و به صورتی فراهم کرده که برای ملتها و دولتهای دیگر، جز با تلاشی بزرگ و صرف بودجه ای هنگفت، امکان پذیر نیست. و اگر مسلمین رشد سیاسی-اجتماعی داشتند، از راه تبادل افکار و تفاهم و اندیشیدن در نیازهای سیاسی-اجتماعی و قوانین اقتصادی و حقوقی و اجتماعی و سیاسی به حل بسیاری از مشکلات و مسائل مورد ابتلای خود موفق می شدند و آنگاه، دیده می شد که اسلام، بر خلاف تصور بسیاری از جوانان و بلکه پیر مردان اسلام، که تحت تاثیر تبلیغات شوم و مسموم و مستمر بیگانه و عمالشان در طول تاریخ، قرار گرفته اند، تنها در عبادت و اخلاق، خلاصه نمی شود. این تبلیغات دامنه دار اجانب، برای آن بوده است که اسلام و منتسبین به اسلام را از چشم جوانان و دانشجویان علوم جدید، بیندازند...»1
حج، تنها یک عبادت نیست که به هر صورت، انجام گیرد. فلسفه واهداف این مناسک مهم، اگر درست شناخته و پیگیری و پیاده شود، آنگاه، «ادا» شده است. در حج، مهم، «اقامه»ی آن است. بر پا داشتن!
سفارش امیر المؤمنین علی ابن ابیطالب علیه السلام به قثم بن عباس که از طرف آن حضرت، حکمفرمای مکه بود، این است که:
«فاقم للناس الحج و ذکرهم بایام الله»2
(حج را برای مردم بر پای دار، و آنان را به یاد «ایام الله» بیانداز.
یاد آوری و احیای ایام الله، در کنار اقامه ی حج و برپایی این مراسم بیان شده است. توجه به سازندگی این دو کار، مهم است.
پس روح حج، امامت است و این عبادت، تنها در پیوند با رهبری است که سیاست صحیح قرآن را پیاده خواهد کرد و کعبه، «قیاما للناس»خواهد شد و منافع و سودهای عظیم این فریضه الهی، عاید مسلمانان خواهد گشت.3